ადრენალინის “გამოთავისუფლება” ბევრი გზით მიიღწევა.ერთ-ერთი ასეთი გზაა ექსტრიმი.ამ სტატიაში სწორედ ერთ სიცოცხლისთვის საშიშ ექსტრემალურ გატაცებაზე იქნება საუბარი.
გაყინული ტბები,მდინარეები ყოველთვის იქცევდა მყვინთავების(დაივერების) განსაკუთრებულ ყურადღებას.მათ უჩნდებოდათ სურვილი მოყინულ წყლებში “ჩაძირვისა” თუმცა მათი აკვალანგები და სხვა აღჭურვილობა არ იძლეობდა ამის შესაძლებლობას.ეს იყო მეოცე საუკუნის შუა ხანებში.
მეოცე საუკუნის 60-70 იან წლებში გარკვეული წინსვლა შეინიშნება,შედარებით დაიხვეწა ყვინთვის(დაივინგის) მოწყობილობები.სწორედ ამ წლებში მოეწყო პირველი ყინულქვეშა ყვინთვა და ამ მცდელობამ წარმატებით ჩაიარა.
მიუხედავად წარმატებისა მაინც გამოაშკარავდა საშიშროება,რომელიც შეიძლება საბოლოოდ მყვინთავის სიკვდილით დასრულებულიყო.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე გეტყვით რომ ეს ექსტრემალური გატაცება ცნობილია აის დაივინგის ანუ ყინულქვესა ყვინთვის სახელით.
აის დაივინგის პიონერები
ეხლა გადავხედოთ თუ რა სიძნელეებს აწყდებიან მყვინთავები ამ დროს და რა დამცავი ღონისძიებები უნდა იქნეს მიღებული.
სიძნელეები
-დაბალი ტემპერატურა (-1 დან -5 გრადუსამდე);
-შეზღუდული ხედვა;
-სწრაფი მანევრირების შეუძლებლობა;
-სწრაფი გამოფიტვა.
აუცილებელი აღჭურვილობა
-თერმორეგულატორები,რომელიც სხეულს უნარჩუნებს ჩვეულებრივ ტემპერატურას;
-სპეციალური კოსტუმები,რომელიც ასევე იცავს სხეულს;
-სხვადასხვა დამცავი ჩაფხუტები და ნიღბები;
-ასევე ჩვეულებრივი ან სპეციალიზებული ჟანგბადის ბალონი და სხვა აღჭურვილობა.
სანამ მყვინთავი წყალს მიაშურებს,მანამდე სპეციალურად იჭრება ყინულის ზედაპირი და კეთდება ყვინთვისათვის საწყისი პოზიცია.აუცილებელია მყვინთავებს ჰყავდეთ მომზადებული გუნდი,გუნდის ერთი წევრი ყოველთვის ზედაპირზე რჩება და მუდმივი კონტაქტი აქვს მყვინთან და რაიმე ფორს-მაჟორის დროს მან აუცილებლად უნდა გააკეთოს ყველაფერი უბედური შემთხვევის თავიდან ასაცილებლად.
ყვინთვას ახორციელებს ნებისმიერი რაოდენობის დაივერი,თუმცა ზედაპირზე ერთი ადამიანი ყოველთვის რჩება.
აის დაივინგი არა მხოლოდ უბრალო გატაცებაა,არამედ გამოიყენება ასევე სამეცნიერო მიზნებისათვის.აის დაივერების დახმარებით არაერთი გაყინული ტბის შესწავლა მოხერხდა.
Don Mindia
