ლიბერია- ის დაარსეს გათავისუფლებულმა შავკანიანმა მონებმა, რომელთაც იმისათვის რომ უსაქმურად არ ეწანწალათ , სვამდნენ გემებზე და უშვებდნენ უკან აფრიკაში შეერთებული შტატებიდან. ახალი სახელმწიფოს შექმნისას ყოფილმა მონებმა თავად დაიწყეს ზანგი მონებით ვაჭრობა და აყავდათ ისინი თავისთვის მონებად. ამასთან მათ მთლიანად გადმოიღეს ყოფილი მეპატრონეების ჩვევები და მანერები. ლიბერიის დროშა ჰგავს ამერიკის დროშას, მხოლოდ მასზე ერთი დიდი ვარსკვლავია, ბევრი პატარის ნაცვლად. ყველაზე პირველი ლიბერია ცნო რუსეთმა 1850 წელს.
იმათთვის ვისაც ფული არ ააქვს ქაღალდის გაზეთის საყიდლად, შეუძლია დაფაზე ხელით დაწერილი გაზეთების წაკითხვა
თუ საჭიროა მნიშვნელოვანი გარიგების გაკეთება, ან ახალი თანამდებობის მიღება, ლიბერიაში ბავშვები მიჰყავთ მსხვერპლის შესაწირად. ბავშვის ყიდვა სოფელში შეიძლება 50-100 დოლარად. ქალის (მონობისათვის) — 100-200 დოლარად.
მიუხედავად იმისა, რომ ლიბერია არასოდეს არ ყოფილა არავისი კოლონია, სამოქალაქო ომების შედეგად ფაქტიურად მისი კოლონიზირება მოახდინა გაერომ, უფლებადამცველმა და ჰუმანიტარულმა ორგანიზაციებმა.
გაეროს მანქანები ადვილი ამოსაცნობია თეთრი ფერით და არაჩვეულებრივად დიდი ანტენებით, რომლებიც ძირითადად დგება წინა მხარეს.
გაეროს წარმომადგენლობის ყოფნა დადებითად აისახება დედაქალაქის სუპერმარკეტების ასორტიმენტზე, სადაც არის ყველა ძირითადი ამერიკული საქონელი, დაწყებული ცივი ყავიდან დამთავრებული წამლებამდე.
ლიბერიაში ზანგები, ისევე როგორც ზანგები მთელს აფრიკაში უპირატესობას ანიჭებენ იმას, რომ არაფერი არ აკეთონ. მიღებულია, რომ მუშაობა ეს ცუდი საქმეა. როცა საჭიროა რაიმეზე ფულის გადახდა, ამბობენ: “მე რა თეთრი ვარ? ”
სამწუხაროდ ფართო საზოგადოებას არ ააქვთ წარმოდგენა სამწუხარო შედეგების მაშტაბებზე, ამიტომაც ცივილიზებულ ქვეყნებში ითვლება კარგ ტონად ვინმეს დახმარება აფრიკაში.
ბრუნვაშია ლიბერიული და ჩრდილოეთამერიკული დოლარები. გადამცვლელი პუნქტი გამოიყურება როგორც გალია ბადეიანი კედლებით და შიგ კუპიურების დასტებით. ფულს ყველა ატარებს ჯიბეში პაჩკებად, ამიტომაც მათ არასასიამოვნო სუნი ასდის (ოფლით იჟღინთება და ვერ ასწრებს გაშრობას, უკაცრავად ასეთი დეტალებისათვის).
ნებისმიერი მომსახურეობისათვის მიღებულია მცირე ფულის გადახდა. ამას უწოდებენ “ცივ წყალს”, იმიტომ, რომ ყველაზე უფრო გავრცელებული უბრალო საქონელი ბრუნვაში ეს არის ცივი წყალი პოლიეთილენის პარკში. საერთაშორისო ორგანიზაციებს არ უყვართ მსგავსი ტრადიციები, ამიტომაც მოსახლეობის მნიშვნელოვან მომსახურეობას, მაგალითად უფასო კლინიკებს ააქვთ სააგიტაციო რეკლამები, რომლებიც მიუთითებს, რომ ექიმს ცივი წყალი და ფული არ სჭირდება, ყველაფერი უფასოა. ” No money busniss, No cold water, All services are free”
ესეც ცივი წყალი პაკეტებში.
ანალოგიური სახით სვამენ ფორთოხლის წვენსაც. ფორთოხალს ყიდიან კანგაცლილ მდგომარეობაში.
როცა უახლოვდება მყიდველი, გამყიდველი მოაჭრის მას თავს.
ფორთოხალს გამოწურავენ პირდაპირ პირში.
რაიმეს ბოთლის ან ქილის მყიდველს აუცილებლად აძლევენ ქაღალდის სალფეთქს. სალფეთქით წმენდენ ბოთლის პირს დალევის წინ.
ლიბიელებს უყვართ ჩრდილში წამოწოლა და ნებივრობა
ყველაფერი რისი მოპარვაც შეიძლება, იქნება მოპარული. “ექიმებს საზღვრის გარეშეც ” კი იძულებული არიან იჯდნენ ეკალმავთულის საზღვრებში – უყურადღებობის შემთხვევაში გაგძარცვავენ წამში .
სოციალური რეკლამა ჯანმრთელობის დაცვის სამინისტროს კედელზე გვამცნობს, თუ როგორ უნდა მოიქცე, თუ შენ ფაღარათი გაქვს.
რეკლამა მოუწოდებს: “არ ცემოთ ქალები, ისინი ძვირფასები არიან”.
ყველგან ნაგავია. თუ შენ არ ისვრი ბოთლს პირდაპირ ფანჯრიდან, შენ შემოგხედავენ როგორც სულელს.
დატბორილი ქუჩები.
გაცხარებული ვაჭრობა ქუცაში.
“კომფორტული” სასტუმროს ნომერი. საწოლთან მწერებისაგან დამცავი ბადე და … იქვე უნიტაზი.
არა ამ სურათზე რასაც ხედავთ არ გეჩვენებათ. ლიბერიელები იმის მაგივრად , რომ გავიდნენ საცურაოდ პლიაჟზე, ისინი მიდინ იქ თეთრ ქვიშაზე თავისი ბუნებრივი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად. რამდენი კაციც ჩანს სურათზე იმდენივე ითავებს თავის საქმეს და ერთმანეთის სრულიადაც არ ერიდებათ და ეს ხდება პირდაპირ ქალაქის ცენტრში.
მონაყოლი ლიბერიაზე არ იქნება სრულფასოვანი თუ არ ვახსენებთ ძეგლებს, აქ ყველა ადამიანის ძეგლი შეღებილია.
ლიბერიელები ვერ ხვდებიან , რაშია საჭირო სარეცხის გასაშრობად ბაწარი. ყველაფერს აშრობენ პირდაპირ მდელოზე ან გადაფენენ სახლის სახურავზე.
სამარშრუტო ტაქსის ფანჯრები
უთოებს აქ იყენებენ ისეთს , რომელიც ხურდება ნახშირზე. (როგორც მე-19 საუკუნეში)
ესეც ბოლო მოდელის სარეცხი მანქანა :)
საქმე იმაშია, რომ ლიბერიაში არ არსებობს არცერთი ნორმალური ელექტროსადგური. შესაძლებელია ოდესმე ის არსებობდა, თუ ვიმსჯელებთ ელექტრობოძით, რომელზედაც მცენარეებია გაზრდილი.
დღესდღეობით გამოიყენება ინდივიდუალური გენერატორები.
რა თქმა უნდა გენერატორი ყველას არ ააქვს. მისი ყიდვა ბევრს არ შეუძლია. სამაგიეროდ ყველას ააქვს მობილური ტელეფონი. როგორ უნდა მოიქცეს ამ შემთხვევაში ადამიანი? გამოსავალი არსებობს საჭიროა ის წავიღოთ დასატენ კიოსკში სადაც მას დატენიან გარკვეული გასამრჯელოთი.
ბენზინგასამართი სადგური. (გაგახსენდათ 90-იანები ჩვენთან?)
ქვეყანაში დაახლოებით სამი შუქნიშანია და არცერთი არ მუშაობს.
მაიონეზი იყიდება პორციობით. მაღაზიის მფლობელი მამაკაცი ერთ კოვზს მაიონეზს ათავსებს პოლიეთილენის პარკში შეუკრავს თავს და ყიდის ასეთ მდგომარეობაში.
ვაჭრობა დივნებით.
ვაჭრობა ზაზუნებით. 10 დოლარად გამყიდველი შემოგთავაზებთ მას შემწვარ მდგომარეობაში.
ილუსტრირებული სახალხო მედიცინის რეკლამა.
ყველა ფარდულზე რაიმე დახატულია.
ყველგან არის ვიდეოსალონი, როგორც ჩვენთან 90-იანის დასაწყისში :)
შიგნით ზის ხალხი, ბოლოში კედელთან პატარა ტელევიზორი დგას. სამაგიეროდ არის მაღალი ხმა , რომელიც მთელს ქუჩაზე ისმის.
ესეც სოფელი
სადილის მომზადება სკოლის ეზოში.
მიდის გოგონა და მიაგორებს ძაფზე გამობმულ სათამაშო მანქანას, რომელიც გაკეთებულია შამპუნის ბოთლისაგან. თვითნაკეთი სათამაშოები აქ არავის არ უკვირს.
მონროვიის ცენტრში (დედაქალაქი) განთავსებულია მიტოვებული სასაფლაო, რომელიც ნარკომანების ბუდეა.
პოლიციასაც კი არ უყვარს აქ შესვლა. გააგდებ – მაინც დაბრუნდება.
აქ თქვენ შეიძლება იკითხოთ, რა აძლევს საშუალებას ლიბერიაში ხალხს არაფერი აკეთოს და იცხოვროს?
ყველაფერი მარტივია, ლიბერიაში უზარმაზარი მარაგია, ოქროს ალმასის და სხვა ძვირფასი მეტალების. ხალხი მას ეძებს. სანამ ერთნი თხრიან და რეცხავენ, სხვებს შეუძლიათ მორზე წამოწვნენ და დაისვენონ.
ჩვეულებრივი მუშა პოულობს სამ გრამ ოქროს დღეში.
ასე, რომ შეიძლება მოეშვა…
