როცა მზე ამოდის თითქოს ცხოვრება იცვლება…
ამ სამყაროში ყველა ყველას ებრძვის,დაობს,ეჩხუბება,,, ეს ყველაფერი მათ სიყვარულს ფარავს და აზრს უკარგავს..
2 მსოფლიო ომი გადალახა დედამიწამ,ალბათ მესამეს ელოდება და ვერ ისვენებს,ადამიანებს ერთმანეთის დახოცვაში ატომური ბომბი ეხმარება,,
ატომურ ბომბს უამრავი მსხვერპლი მოზდევს თAნ,ორსულ ქალებს ავადმყოფი შვილები ებადებათ,ეს თაობიდან-თაობაზე გადადის
და მაინც რა დააშავა ზოგმა რომელსაც არ უნდოდა ომი?
არაფერი დაუშავებიათ,უბრალოდ ადამიანების ცოდვებისგან დაიწვნენ,,,
ატომურმა ბომბმა მათი ტანი დაწვა და სისხლი მოუწამლა…
ზოგიც გაქცევამდე დაეცა და წამში დაიწვა,,,(Nagasaki-ს ომის სურათებია ატომური ბომბის ჩამოვარდნის შემდეგ)
ვხედავთ თუ როგორ მოდიოდა ზეციდან ბომბი ქალაქისკენ, სანამ დავარდებოდა ერთმანეთს გადავხედეთ,ყველას ჩემს ირგვლივ ცრემლები ჰქონდათ თვალებზე მომდგარი, უმწეოდ მიყურებდნენ,ბოლოჯერ შევხედე მათ და დავიმახსოვრე ისეთები როგორებიც არიან,რადგან ვიცოდი რომ მათი სახეები შეიცვლებოდა, ბომბი ჩამოვარდა და მისმა ძალამ ყველანი უკან გადაგვაგდო, ირგვლივ ყველაფერი დაინგრა და ცაში დიდი ალი ავარდა, ალი რომელიც გვახრჩობდა, მინდოდა ვინმე დაგვხმარებოდა მაგრამ ირგვლივ სიჩუმე იყო,მხოლოდ ადამიანების განწირულ კივილს თუ გაიგონებდი,ზოგი დამწვარიყო და კიოდა,არ ვიცი რატომ კიოდა,ალბათ იმიტომ რომ საკუთარ თავს ვერ ცნობდა,უკან გავიხედე და დავინახე სისხლი,მხოლოდ სისხლი რომელიც წამის წინ არ იყო,წამის წინ მათ შიშს ვხედავდი,წამის წინ უნდოდათ გადარჩენა და სიცოცხლე,მაგრამ ახლა ალბათ მხოლოდ სიკვდილზე ან დროის უკან დაბრუნებაზე ოცნებობდნენ. მეც მინდოდა დროის დაბრუნება , დავაბრუნებდი მხოლოდ იმიტომ რომ ჰაერი მესუნთქა,მხოლოდ იმიტომ რომ სხვებისთვის შემეხედა და მათი ღიმილი დამენახა,მხოლოდ იმიტომ რომ ვიღაც უცნობი საცოდავისთვის თვალებში შემეხედა და მეთქვა რომ მარტო არ იყო და მეც ისეთივე ვიყავი როგორც ის, ირგვლივ კივილი შეწყდა,ჩემს წინ ჩემი და იწვა,მუხლები დამწვარი მქონდა და ნელა მივედი მასთან,თვალებში ჩავხედე,მისი თვალები წითელი იყო,ტკივილისგან გაგიჟებული და მომკივარი, დაო,პასუხი არ იყო… დაო რატომ დამტოვე ,დავიღალე დაო,დავიღალე,,, (mia-tu გადარჩენილის მონაყოლიდან )
ამ სამყაროში ბევრი ტკივილია,ბევრი ცრემლები და ამაოება,დაიღლები,ოდესმე დაიღლები და მოგინდება გაქრობა,მოგინდება სისხლის და ტკივილის გაქრობა…
მერე გააქრე,გააქრე უბრალოდ გაფანტე,თითქოს არც არსებობდა.. გაფანტე ღრუბელი..
ოდესმე დაიღელბა ადამიანი ბრძოლით,დაიღლება არა ბრძოლით,არამედ უსუსურობით,მოუნდება სიწყნარე,სიმშვიდე,სიყვარული…
ოდესმე აიხედება ადამიანი ცაში,სადაც მისი გონება არაფერს მიწვდება,უბრალოდ შეხედავს და ინანებს რომ აქამდე გონებაშI მისი შეხედვის აზრი არ მოსვლია..
ოდესმე ინანებს ადამიანი,და იდგება მარტო , მას ნიავი ჩაეხუტება,მისი სინანულის ნიავი..
ზოგისთვის გვიანი იქნება,მხოლოდ ინანებს და მორჩა..
რა საჭიროა ომი როცა მარტო არ ხარ,როცა შენს ირგვლივ სხვებია,რა საჭიროა სიბრმავე როცა თვალებს გაახელ და დაინახავ ყველაფერს.. რა საჭიროა ომი…
უბრალოდ: გ ვ ი ყ ვ ა რ დ ე ს ე რ თ მ ა ნ ე თ ი ! ! !
