ლამაზო ფეხები მიადგი ერთმანეთს
კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა,
გვირილა გაკოცებს,კანჭებზე ღმერთმანი
შეგრცხვება იცოდე და მე ვერ დაგიცავ
გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,
ვერ ხედავ მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერის?
მზე სხივებს წაგატანს თუ გაგეღიმება
და გვიან მიხვდები ძვირფასო რაც გელის.
თმას ასე თამამად ნურასდროს გაიშლი
ნიავი აგირევს, ფიქრს აგიცანცარებს,
რა ვნებიანია თან ქარი მაისში?!
არ იცი,მაგრამ მე ხომ ვიცი რაც არის.
ეგ ყელი მაღალი,როგორმე დაფარე
იწვიმებს იცოდე და მაინც მოგიწევს,
თუ არ დამიჯერებ,წვეთს შემოგაპარებს,
მუცლამდე ჩაგიღვრის და გვერდში მოგიწვენს.
ვერავინ დაიცავს შენს უმანკოებას,
ცოტა მოერიდე ხალხსა და სამყაროს,
თორემ ჭორაობა დაიწყეს რტოებმა
“რა უბიწოებით გარყვნილი რამ ხარო
ქალაქი სადაც..
ბინძური ხალხით დასახლებულ ტერიტორიას-
ქალაქს, რომელსაც დაუნგრიეს სიცილის სკოლა,
სიზმრის მოყოლად გაუმხილეს მტერს ისტორია
და ყოველ ღამეს ტრადიციათ გადექცათ სროლა;
სადაც კარგავენ მეგობრები ძმობის შეგრძნებას
და პოეტები განთიადებს აღარ ხვდებიან,
სადაც ქალისთვის სიყვარულის ახსნა შეგრცხვება
და ლოლოები მაისშიაც აღარ დნებიან.
ნაგავსაყრელზე რომ შეხვდება გოგონას ბიჭი,
ყვავილის ნაცვლად რომ მიართმევს გატეხილ სარკეს
იქ სადაც კვდება მიჯნურებში ალერსის ნიჭი
და ბუხრის შეშად უკეთებენ ბალზაკს და მარკესს.
ქალაქს რომელსაც სასაფლაოს გალავანი აქვს
და მტრედებს ჭამენ ისე შიათ დაკარგვა რწმენის,
ღამე კახპებით დატვირთული ქარავანია,
სადაც სიცოცხლე – სულელია,სიკვდილი – ბრძენი.
სადაც ყოველთვის საუბრობენ ძალიან ცოტას,
მაგრამ ნერვებით,ერთმანეთის ზიზღით,ხმამაღლა,
სადაც სიკეთე გამოცდაზე აბარებს ცოდვას
და სიყმაწვილე ნაოჭებმა მტვერში დამარხა.
ასეთ ქალაქში შემოფრინდა ზაფხულის მაცნე,
პეპლების გუნდით, ყვავილების ლურჯი ნიავით,
იწრიალეს და საღამომდე ვერაფრით გაძლეს
ქალაქში, სადაც ვერ იპოვეს ადამიანი…
****
შენს ძუძუს თავებს-
ალუბლის მარცვლებს
დავკოცნი როგორც
ლალის საყურეს.
მზე ასუფთავებს
ვნებებს და განცდებს
და აღზნებული ტანზე დაგყურებს.
შენ გაშლი მკლავებს
ფეხებს და თრთოლვით
დაუცდი ნუშის
დაკვირტულ რტოებს.
გაზაფხულს კლავენ
უხეში თოვლით
და როგორც გუშინ
მე გტოვებ!გტოვებ!
მე მოვალ დილით,
როდესაც შენში,
სიზმარი ბოლო
აკორდს აიღებს..
და ისევ შიშველს
აგიყვან ხელში,
შერცხვება თოვას
და გადაიღებს.
მიგაწვენ ვარდის,
ფურცლების ზვინთად,
ხარ – ირემივით
მოგიძოვ ვნებას
და ისევ ბარდნის,
და შენთან მინდა,
და რაღაც ჩვენზე
უზომო ხდება.
მზე დადნა
შენი განცდების ცქერით,
გაიძრო ზეცა
და შენსკენ მოდის
და ვდგავარ,
როგორც სამყაროს მცველი,
და ვიბრძვი
შენი სურნელის ტოტით..
****
ყვავილების გვირგვინი
მუცლიდან გარეთ,
გარედან შინ,
რწევა აკვანში
რწევა აკვანში
რწევა აკვანში.
დედის გარეშე
პირველ ნაბიჯებს
სწავლობ მანეჟში,
სიტყვის უაზრო
ისმის თამაში:
მინდა “ატაში”.
სკოლიდან სახლში
მარტო მიდიხარ,
უკვე დიდი ხარ,
თანაც ხიდი ხარ,
როცა მამიკოს
ლანძღავს დედიკო,
ყვავილებს ჩუქნი
კლასელ მედიკოს
არ იცი რატომ.
თანდათან პალტო
მოკლდება ტანზე,
წარმოდგენებმა
საკუთად თავზე
უცებ იმატა,
და გაგინათა აზრებმაც
გონი, მეგობრობაში
ჩახვედი კონი-
გამსკდარი ტუჩი
და შეუერთდი
ქუჩის დარაჯებს,
ბირჟას ამაგრებ.
თუთუნს არ აკლებ
რგოლებს და ნაფაზს,
ყვავილებს უკვე
უგზავნი მაკას.
წვერგაპარსული
ამთავრებ სკოლას,
და შენთან ბრძოლა
ბეზრდება ყველას,
თან შენს მაგივრად
გამოცდება ღელავს
მთელი ოჯახი.
თურმე ყოჩაღი
ბიჭი ყოფილხარ,
სტუდენტი გახდი
და შენთვის ნაღდი
საჩუქარია
ქეიფი, ღვინო,
ყვავილებს შენგან
ღებულობს ნინო-
შენი კურსელი.
ტუჩებს უსველებ
ლამაზ გოგოებს
და კარუსელი
ნაზად ტრფიალებს.
თამადა დაცლის
სავსე ფიალებს,
შენა ხარ ქმარი,
ყვავილის ბუკეტს
ზურგს უკნ ისვრის
თეთრონი მარი.
მუცლიდან გარეთ,
გარედან შინ,
რწევა აკვანში, რწევა აკვანში,
რწევა აკვანში.
გეყოლათ ბავშვი,
ცოლი კი შალში
გახვეული,
დაღლილი გიცდის,
სხვა ქალი გიწვდის
გაშლილ მკლავებს
და შენ ღალატობ.
მერე მთელი ღამე
ცოლთან კამათობ
ქალის არომატს
სუნამოს თმაში.
სული უბერე
ლოგინზე ჩამქრალ
ჭიაკოკონას
და პაწაწინა გაჩნდა
გოგონა,
სახელად ქეთი,
ყველაზე დიდი
სიხარული,
ყველაზე მეტი.
შენი ცხოვრება
ტრიალებდა
ბორბალი დროგის.
დრო კი…ოთახში
შვილიშვილი დარბოდა
ცელქი.
შენ თითქოს ქერქი
გაგიმაგრდა,
ითვლი ჭაღარებს,
კვირტი გახარებს
მოხუც ბაბუას,
ჭადარის კვირტი.
ქარს დაუკვირდი
-მოგონებას,
ფოთლებს გაგაცვენს,
საფლავს ჩაგაწვენს
და ყვავილების დაგადგამს
გვირგვინს.
სიჩუმე ირგვლივ…
მუცლიდან გარეთ,
გარედან შინ.
რწევა აკვანში,
რწევა აკვანში, რწევა აკვანში
****
არგრძნობის ქალაქში სიყვარულს არ ცნობენ,
არ ცნობენ იმ ნაცნობ ხეივანს,
სადაც გაზაფხულზე კოცნები ანცობენ
და ნუში კვირტობას ზეიმობს.
წყვილები პაემანს ნიშნავენ მოწყენით,
საათის ისრებმა დროება გაცვითა,
ლურჯ ღამის ლარნაკში
ყვავილებს მოსწყდებით
ცრემლებად ღაწვიდან.
აღარ მაქვს ქალაქის განწყობის ატანა,
ატმებით ვეფერე,დახორკილ ატმებით,
ყანწივით ქვეყანა რომ შემომატარა…
ზოგჯერ რა უაზრო სურვილით ატყდები…
მე მინდა გაჩუქო სამყაროს ნაწილი
მე რომ არ მეკუთვნის არცერთი მტკაველი.
არც მინდა,მეყოფა სამშობლოს მანძილი
ყანები,სიბრძნისგან დახრილი თავებით!
მე სუნთქვაშეკრული დავაკვდი ბასიანს,
აჯანყდა სისხლი და ძარღვებში ომია,
ვენახის დალალებს თმალერწამგაზიანს,
ვენაცვლე!…რა ტკბილი მტევანი ჰქონია!
ო,ერთხელ მე თქვენი ქეიფი მანახა,
რითი სვამთ-ჭიქით თუ კრამიტზე მდინარით?
ვინ არის ის გმირი,მიწა რომ გალახა
და მთები დასივდა,გინახავთ?ვინ არის?
უსმინეთ!… ქართველი ღიღინებს “გუთანოს”,
ხარები შეუბამს ნახევარმთვარეში,
ცა მინდა სახნავად რომ ჩამოვუტანო_
ვარსკვლავებს დათესდა დალოცვილ მხარეში.
****
ნუშმა იმრუშა მდიდარ აპრილთან
და უკანონო ეყოლა კვირტი.
ჭერამი იცვამს პერანგს ყვავილთა,
ატამს გაუბა ნიავმა ფლირტი.
ალუბლის ყვავილს ფუტკარი წველის,
ვაშლის ტოტებზე დახტის ბეღურა,
ტირიფმა ხშირი მოუშვა წვერი,
ალუჩას ქუდად ნისლი ეხურა.
მიეყრდნო ღობეს დაღლილი თხილი
მზემ ხელის გულზე შინდი დაისვა.
თუთას დააჯდა პეპელა ფრთხილი
და ბაღმა ჩუმად გაიმაისა…
გაზაფხულია!
****
დამღალა ზეცამ, იმდენს ვფიქრობ, ვოცნებობ იმდენს,
მიწას იმდენად დავაწექი, ღერძიდან მოძვრა,
ჩემს ფაშატ ლექსებს ახლადშობილ კვიცივით მივდევ,
დამჭკნარ ფოთლებზე წავიკითხე თებერვლის ლოცვა.
იმატა თოვამ, ჩემი სულით შევკარი გუნდა,
ჩამადნა ხელში უფლის რწმენა, ციური ზოლი
წარმართი გავხდი და ქალწული ნუშებით უნდა
გავხადო მარტი ჩემი ვნებით აშლილი ცოლი.
ვუყურებ წვიმას, ჩემი ქუჩის მტირალა სახეს,
მე მხოლოდ სუნთქვის შეკავებით ვაჩერებ ღრიალს,
ვჩურჩულებ ჯერარდაბადებულ შვილების სახელს
და ისევ ვიწყებ ნერვიულად ოთახში წრიალს.
წავაწყდი აპრილს, ყვავილებით დამტვერილ ალბომს
ვათვალიერე ხალისები, კოცნები შერწყმა
და გამახსენდა მთვრალი ბაღი, ლოგინი, პალტო
და კიდევ წამი სარკეში რომ ჩახედვის შემრცხვა
დაღამდა თეთრად, მე უძილო თვალებით ვზივარ
და ჩემი ჩრდილი მაგიდაზე ბოთლივით მიდგას,
ჭიქაში ვისხამ საკუთარ თავს, ძალიან ცივა,
ვამბობ ჯერართქმულ სადღეგრძელოს, მოგონილ სიტყვას
და ისევ ფიქრი, სხვების ნაცვლად ტკივილის განცდა,
ტარება უცხო სიზმრებიდან სხვათა გმირების,
ყველა სურვილი სხეულიდან ღილივით ამწყდა,
უკმაყოფილო სტუმარივით გარბის კვირები.
მტერივით ვებრძვი ჩემს ოთახში გამომშრალ ჰაერს
ვუკაწრავ მუცელს შხამიანი ფრაზების დაშნით,
შურისძიებით გონდაკარგულს მოვგავარ ლაერტს
და სიკვდილივით მე დედოფლის ბაგეზე დავშრი.
მივაწყდი სარკმელს, წავიკითხე ვარსკვლავთა ქვები
გარდაცვლილ მზეთა სასაფლაოს მოჰგავდა ზეცა
და გამითეთრდა ერთ ღამეში შიშისგან თმები
და იმ წამივით კვლავ სარკეში ჩახედვის შემრცხვა.
****
ქურდი
“ლოგინს შეეპარა გლეხის გოგო
ისე თამამი და კალმახური
ტანზე არ მაკმარა საბანი და
თავის სიმხურვალეც დამახურა.
ჯერ ჩამოიშალა ნაწნავები,
როგორც ქალწულობის მიტოვება,
ჩემზე გაიზმორა დალოცვილი
ისე ვნებიანად იტორება?!
სუნიც ისე ჰქონდა ალესილი-
ველურ ყვავილების სატევარი
ჩემდა უნებურად გავიფიქრე
“ღამე გამიხდება სათევარი”.
ისე დამათენა ამბორები,
ისე გადიპარა აივნიდან,
მისი უტაქტობის მონატრება
ვიცი არასოდეს გაივლიდა
დამმშვიდობებოდა მაინც! ”
****
სადმე მიპოვე შენს ოთახში
ჩუმად,ალერსით.
იქნებ კედელზე გაელვებად
გადავიარე.
იქნებ მთვარე ვარ
ვარსკვლავებში ამონალესი,
იქნებ ფანჯრიდან შემომძვრალი
სუსტი ნიავი.
კარგად მოძებნე ჩემი თავი
ყველა საგანში,
იქნებ სარკეში დამინახო,
იქნებ თაროზე
და კოცნის გემო მოგივიდეს,
იქნებ მადაში,
თვალებს ფერები გამოსტაცო
საავგაროზე.
მთელი წინა დღის ისტორიას
ყვება მაგიდა
გაშილი ფურცელზე გაფანტული
მშრალი ფრაზებით…
ნუთუ არ მეძებ?ჩემი პოვნა
იქნებ არ გინდა?
მაშინ კარებზე ურდულივით
ჩავირაზები
და არ გაგიშვებ არასოდეს
არცერთ სიზმარში
არცერთ ოცნებას არ დაგაცდი,
რომ იოცნებო.
რომ არ უყურო შენ ჩემს ცეკვას
დილით ცის მარში?
რომ არ მომძებნო?
არა ამას მე ვერ ავიტან.
გადააქოთე მთელი სახლი
მიპოვე სადმე,
იქნებ წამი ვარ
საათზე რომ უკვე გავიდა,
იქნებ სანთელი სადაცაა
რომ უნდა დადნეს.
სადმე მიპოვე სულერთია,
გინდაც უხეში,
ან იქნებ ლაქად ტანსაცმლისად
ამომიყვანო;
მერე ჩამისვი მომეფერ ნაზად უბეში,
იქნებ გაკოცო მოგეხვიო
და შეგიყვარო.
****
თქვენ უფროსი ხართ
ჩემზე ასაკით,
გამოცდილება მოგიხდათ მის ;
რაც გამიცანით
ვიცი მას აქეთ,
თქვენი თVალები პატარად მთვლის.
დახევდით ნეტა
ბარათებს-დროს?
დააბრუნებდით თავიდან წამს?
ვიცი მეტყოდით:
“როდესაც თოვს,
მე შენი ცხელი ალერსის მწამს!”
ქალიშვილივით დაუწყებთ ცვლას,
ტანსაცმელსა და
საცვლების ფერს.
და თქვენი ვნების მიწიერ ძვრას,
დაგიკოცნიდით-
ურძეო მკერდს.
დატოვებთ ტიტულს-ვალდებულ ცოლს?
დაიწყებთ ღამით
ხალების თვლას?
მოზილავთ ღრუბელს-უფორმო ცომს?
დაუწყებთ მთვარეს
სხივების თლას?
გაგიშიშვლებდით ლექსივით ტანს,
დაგიფარავდით სარცხვენელს ფრთით;
შეგაყვარებდით როგორმე თავს
პატარძალივით
კანკალებთ,თრთით.
თქვენ უფროსი ხართ
ჩემზე ასაკIთ,
მაგრამ მკერდის ქვეშ გიკოცნით ხალს.
რაც გაგიცანით
ვიცი მას აქეთ,
ვეღარ უყურებთ თვალებში ხალხს …
****
ჰაერობანა
-გინდა ეზოში ჩავიდეთ და ჰაერობანა ვითამაშოთ?
-როგორ ,არ ვიცი?
-სულ ადვილია დაიხუჭები და მე დამიცდი,
ვიდრე ყვავილებს დაგიკრეფ ფერადს.
-რამდენ ხანს უნდა გიცადო ასე,
შენი თამაშის მე აღარ მჯერა.
-ნახე, მთვარეა როგორი სავსე
გეთამაშები გინდა ბალიბოლს?
-ჯერ ვარსკვლავების ჰამაკში ჩამსვი!
-ჩაგსვამ,ღრუბლები ქარმა გარიყოს!
-გუშინ თოჯინას ვუჩხვლიტე ნემსი.
-მე მზე მოვარტყი მეზობლის შუშას,
გინდა თამაში დამტვრეულ გემში?
-რომ დაგვინახონ?
-ო,არა უშავს.
-ვარდის ფურცლები მაჩუქეს გუშინ.
ფოსტის მარკებში გაგიცვლი გინდა?
-გინდა გამთბარი ჰერი ყურში?
-ჩურჩულობანას თამაში გინდა?
****
ყოფნა ყველაფერში
გავხდები: შენი რიგითი წუთი,
ყოველდღიური ნაცნობი,მოძმე.
სახლის წინ მდგარი სანაგვე ყუთი,
მტვრიანი ქუჩა,აპრილის მოწმე.
გავხდები: უცხო გამვლელი ძაღლით,
შენი ხელ-პირის დაბანა დილას,
სარეცხის ფრთებით გაშლილი სახლი,
სადილის კოვზი ან მაწვნის ქილა.
გავხდები; შენი მეზობლის წყევლა,
ცელქი ბავშვების დაჭრილი ბურთი,
პატარა ბიჭის დარჩენა მძევლად
და ჩამსხვრეული ფანჯრების ბუნტი.
გავხდები; შენი ერთგული ჩანთა,
სუნამოს ბოთლი,საფულე ,მძივი,
კაცის შეხვედრა საყვარელ ქალთან
ან მოსეირნე ჭადრების მწკრივი.
გავხდები:წვიმა გაშლილი ქოლგა
და ქვაფენილის სველი ლაქები,
ღამის პერანგი ან ძილში ბორგვა,
თავზე ხელების შემოლაგებით.
გავხდები: შენი გამოცვლა კაბის,
შიშველ სხეულზე მოცმული ფარდა,
აბაზანში ღრუბელი ქაფის
და უცხო ზურგის შექცევა ბართან.
გავხდები: შენი ყვავილი ქოთნის ,
ფანჯრის მტვრიანი,დახრილი რაფა,
წითელი ღვინის დაცლილი ბოთლი,
ან ჭურწლის გროვა, დამწვარი ტაფა.
გავხდები ილის პირველი ყავა,
და გაცრეცილი ბავშვობის ფოტო,
წარსული რომელიც გაგაიხდა ავად,
წვიმაში მაინც გადის და ლოთობს.
გავხდები: შენი მაგიდის წიგნი,
რომლისაც ხშირად ივიწყებ ავტორს,
ან თუნდაც შიში , თორმეტი წლის წინ
როცა მშობლები გტოვებდნენ მარტოს.
გავხდები: ყველა მუსიკის ჰანგი,
კლასიკა, ჯაზი, ტანგო და როკი,
თუ გინდა თეთრი,თუ გინდა ზანგი,
თუ გინდა ჭრელი სარეცხის თოკი.
გავხდები:შენი თAმბაქოს სუნი,
სავსე საფერფლე,ასანთის ღერი,
ნაფაზის რგოლი და შენისლული
ნიკოტინისგან ყვითელი ჭერი.
გავხდები: თოვა ცისა და ნუშის,
ღამის პროსპექტი დაცლილი სისხლით.
გინდა გავხდები, რაც იყო გუშინ?
ტკივილი, სევდა, სიბრაზე, ზიზღი…
****
სტროფისტული ტრაქტატი დედამიწას
არ მიყვარს:
ცუდი ხასიათის ადამიანები – ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,
უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.
სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,
ძალიან საქმიანი, დაკავებული, “მეჩქარება ადამიანები”,
ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,
საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,
უაზროდ ბედნიერები,
სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,
მთელი სიცოცხლის მანძილზე
არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.
მკერდდაკოცნილი ქალწულები,
უშრომლად მდიდრები,
ამპარტავანი თავმდაბლები,
ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,
სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,
მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,
ძალის მოყვარული ცოლები,
მორალის მქადაგებელი შინაბერები,
მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,
ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,
ზარმაცი მეოცნებენი,
უშეცდომო სიყვარული,
ზამთრის სითბო,
ზაფხულის სიცივე,
წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,
მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,
ლხინის მეგობრები,
სუფთად დაწერილი ლექსი,
ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.
განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,
კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,
სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,
მტირალა მასხარა,
საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,
ლამაზი კაცი,
ომის არმნახველი სახელწიფო,
საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,
თამაშით დაღლილი მსახიობი,
ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,
უსიზმრო ძილი,
დაგვიანებული პაემანი.
მიყვარს…
****
თქვენთან დატოვებულ სურვილებს მოვაკითხე წასაყვანად! –
ეუბნებოდა პოეტი ვარსკვლავებს და არ ატანდნენ, ლოთი ხარ და ვერ მიხედავო…
ბარები დაკეტეს, ქალაქი ჩუმია,
ცარიელ ქუჩებში ძუნძულებს ავდარი;
კაშნეზე იაფი თამბაქოს სუნია
და ჩემი ოცნება ღრუბლებო მანდ არი!
სადღაც სიახლოვე დაირღვა ტანგოში,
ვიღაცამ უსიტყვოდ ვიღაცა დატოვა,
მგზავრები დავკარგე და ახლა ვაგონში
ყველაფრით, ყველასთვის, ყველაზე მარტო ვარ.
ფილმივით აეწყო წვიმაში კადრები,
გალუმპულ ჭადართან ლამპიონს ეძინა;
არსად პოეზია, აღარსად მხატვრები
სამყაროს მათგან ხომ ღიმილი ეწყინა.
დღეები ერთმანეთს გვანან და არ ჯერათ
ჰაერშიც იგივე ნოემბრის სუსხია
ყვავილებს სუნთქვა რომ თოვლის ქვეშ ჩარჩებათ
შენს შემოსაშვებად დავტოვებ სულს ღიად.
არ დააგვიანო ნაბიჯი ტანგოში,
წვიმაში ვიცეკვოთ, ქალაქი ჩუმია,
მგზავრები დავკარგე და ახლა ვაგონში
მარტო ვარ, იაფი თამბაქოს სუნია
****
ჩემზე წევხარ და გძინავს
გაგმკვრივებია მკერდი
მთვარეს უცვალა წვიმამ
ღრუბლის ლოგინში გვერდი
შენი სუნი მაქვს ტანზე,
ენით ნალოკი ყელი
და ნაკბენებიც კანზე
გაგიხდა მოსავლელი
აბაზანაში სველი
ქალის საცვლები ყრია
შენს ნაბანავებ კისერს
ტუჩები დაივლიან
ბიძგები მაღლა, დაბლა
ზემოდან ქვემოთ, იქ-აქ,
შენი ალერსით დაღლა
შუაღამეში მიმაქ
კოცნით დაგისვრი მუცელს,
ზურგზე ავივლი ენით
ამ მკერდს გული რომ უცემს
გულისცემმაა შენი
****
გოგონა ქაღალდის კაბაში
უსმეთ ვარდების წითელ ღაღადისს,
ქალწულთა უარს კოკრების გაშლას,
თქვენ კაბა გეცვათ თეთრი, ქაღალდის
ჩემი სტრიქონი რომელზეც გაშრა.
მკერდთან ჩახსნილი ღილები ვრითმე,
სურნელოვანი ბწკარის საყელო
და ყვიტილივით სიყვარულს ვითმენ
პოეტი,უცხო და უსახელო.
ქუდი გეხურათ ისიც ქაღალდის,
გიშრის ჩანჩქერი მხრებზე გეფინათ,
ტანზე გეწერათ მალე დაღამდეს”!
ვკითხულობდი და ჩამომეძინა.
****
საღამო
თვალი თევზივით დავამარილე
მლაშე ცრემლები მიახმა ლოყას
დგას ღვთისმშობელი ვით მარმარილო
სანთლებს ვედრება ხატებთან მოჰყავს
წმინდანებს თითქოს სიყვარულს უხსნის
ისე გულწრფელად ლოცულობს ბერი
სამრეკლოს შერჩა თებერვლის სუსხი
მკაცრი ტყემლების ყვავილის ფერი
ქარმა გაჩეჩა მატყლივით ქუჩა
ლამაზ ქალწულთა გაშლილი თმებით
სკდება აპრილი როგორც ალუჩა
და სიმპათიურ საღამოს ვხვდები
****
წანწალით დაღლილი ძაღლივით
მოვალ და კარებთან დავწვები,
თვალები მექნება დახრილი,
მზერა კი დიდი და ხანდრძლივი.
ბარათით დაღლილი მტრედივით
სარკმელთან სიახლეს მოგიტან,
მერე დაგეხვევი რეტივით
მთვარის უალერსო ლოგინთან.
ოჯახით დაღლილი სახლივით
ხმაამოუღებლად გინატრებ.
წანწალით დაღლილი ძაღლივით
კარებთან მოგიტან სიმართლეს…
****
ჩემი გაზეთის მტრედი
იყიდება ჩემი წილი ძილი
უხეირო ერთი ლექსის შექმნად.
გაიფანტა ჩემი სატრფოს მძივი,
თუ იპოვეთ,იქნებ ერთად შეკრათ.
წინასწარ გიხდით მადლობას!
თუ თქვენ აპირებთ დათრობას
ქართული ადათ-წესით,
სასწრაფოდ ყანწი შესვით.
ვცვლი ფერად სიზმრებს
საინტერესო ოცნებაში.
ვამზადებ:თურქებს,არაბებს
მონღოლებს და სპარსებს ოთხ ენაში:
ქართულში
ქართულში
ქართულში
ქართულში.
ვარ გამოცდილი მეზღაპრე,
შევიძენ ფანტასტიურ ამბებს,
დევებზე,ჯადოქრებსა და რაინდებზე.
ვარჩენ იმედგაცრუებას,
ვხსნი დაბღვერილ წარბებს,
ვაყენებ განწყობას სასურველ ამინდზე.
სახლიდან გავიდა და არ დაბრუნებულა სიყვარული,
წაბლისფერი თმებით,ლურჯი თვალებით,
ტანთ ეცვა უთვალავფერადი აპრილი,
ის დილით გავიდა სულის ოთახიდან
ოდნავ გულნატკენი და მზერადახრილი.
მადლობას უხდის კოჯრის ტყე ყვავილებს
დროული მოსვლისთვის,
მადლობას უხდიან მერცხლები ინდოეთს
ბულბული მგოსნისთვის.
ბაღები ღრმა მწუხარებით იუწყებიან,
რომ უდროოდ გარდაიცვალა პაემანი-
ორი წყვილის ერთად დაგვიანებით
და შადრევნის უწყლოდ დაზიანებით.
იყიდება ყველაფერი ის,
რასაც ხვდება სხივი ოქროს მზის.
შევისყიდი წელიწადის ყველა დროს,
რომ სიმშვიდემ ვერ დამღალოს ვერასდროს.
დამეკარგა ქარში ქალის თმა,
თქვენთან მინდა ყველა ამბის თქმა.
გაიხედეთ გარეთ!ისევ წვიმს
და წვეთებით სატრფოს ვუკრავ მძივს.
გადაგღალათ პრესამ? გადაკეცეთ ქუდად
ან გუბეში ჩუმად შეაცურეთ ნავი,
დღეს გაზეთის მტრედი გახდა ისე ცუდად,
რომ აპრილის ნიავს ვერ გაართვა თავი.
და დაეცა მიწას,ვით ფოთოლი ხმელი,
უფერო,უსულო განცხადების მთქმელი.
****
სურვილების ყულაბა
სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალო, ხის და ისლის.
სასთუმლად ნუშის ბაღნარი, საბნად თიბათვის ნისლი,
ბაღი მინდოდა მქონოდა თვალუწვდენელი ჩრდილით,
გადავრეკავდი მინდვრებზე შავ-თეთრა კრავებს დილით.
ავაშენებდი სალოცავს, გადადუღებულს კირში,
გამოვისხლავდი გაზაფხულს, ვაზებს ჩავყრიდი მწკრივში,
გავახურებდი კოცონზე ჩემი ცხენისთვის ნალებს,
მისი ქროლვით და ჭენებით გადავუსწრებდი ქარებს.
გავაშენებდი ვენახებს, ცამდე ავწევდი ზვარებს
და ავაგებდი სამრეკლოს, ვაგუგუნებდი ზარებს.
მერე მოვარდნილ ნიაღვრით დავაბრუნებდი წისქვილს
და ჩემი პურის თონეში ფიჩხებს ჩავყრიდი მზის სხივს.
ბაბუაჩემის საწნახელს გადავუხსნიდი ძარღვებს,
არტერიებად დაბერილ ალადასტურის მკლავებს,
ჩემი ჭიშკარის ბოლოსთან გვალვით დასიხცულ მგზავრებს
ცივი წლის ნაცვლად ვასმევდი ცოლიკაურის ხავერდს.
მერე ვნახავდი საცოლეს, ცისფერთვალებას, ლამაზს,
შემოვაკრავდი საჩუქრად ოქრო-დავერცხლილ ქამარს,
და ჩემი მატყლის საბანზე ავიწყვიტავდი ალერსს,
შვილებს სახელად მივცცემდი ლაზარეს, თომას, პავლეს.
მოვწყვეტდი დედის ძუძუდან, რძემდე ვასმევდი ღვინოს
და სასაფლაოს საყდარში შუბლზე ვაცხებდი მირონს.
მერე შევსვამდი სამივეს უუნაგირო ცხენზე,
პატარა მაჯებს ვანდობდი მე რომ თოფი მაქვს სხვენზე.
წკეპლას მოვცხებდი თეძოზე ჩემს ხალიბნალა ფაშატს
და ვაჟებს ვანადირებდი, კვდომის ვაცნობდი ლაზათს.
სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალოდ ხის და ისლის.
სასთუმლად ნუშის ბაღნარი, საბნად თიბათვის ნისლი
****
ყვავილების გვირგვინი
მუცლიდან გარეთ,
გარედან შინ,
რწევა აკვანში
რწევა აკვანში
რწევა აკვანში.
დედის გარეშე
პირველ ნაბიჯებს
სწავლობ მანეჟში,
სიტყვის უაზრო
ისმის თამაში:
მინდა “ატაში”.
სკოლიდან სახლში
მარტო მიდიხარ,
უკვე დიდი ხარ,
თანაც ხიდი ხარ,
როცა მამიკოს
ლანძღავს დედიკო,
ყვავილებს ჩუქნი
კლასელ მედიკოს
არ იცი რატომ.
თანდათან პალტო
მოკლდება ტანზე,
წარმოდგენებმა
საკუთად თავზე
უცებ იმატა,
და გაგინათა აზრებმაც
გონი, მეგობრობაში
ჩახვედი კონი-
გამსკდარი ტუჩი
და შეუერთდი
ქუჩის დარაჯებს,
ბირჟას ამაგრებ.
თუთუნს არ აკლებ
რგოლებს და ნაფაზს,
ყვავილებს უკვე
უგზავნი მაკას.
წვერგაპარსული
ამთავრებ სკოლას,
და შენთან ბრძოლა
ბეზრდება ყველას,
თან შენს მაგივრად
გამოცდება ღელავს
მთელი ოჯახი.
თურმე ყოჩაღი
ბიჭი ყოფილხარ,
სტუდენტი გახდი
და შენთვის ნაღდი
საჩუქარია
ქეიფი, ღვინო,
ყვავილებს შენგან
ღებულობს ნინო-
შენი კურსელი.
ტუჩებს უსველებ
ლამაზ გოგოებს
და კარუსელი
ნაზად ტრფიალებს.
თამადა დაცლის
სავსე ფიალებს,
შენა ხარ ქმარი,
ყვავილის ბუკეტს
ზურგს უკნ ისვრის
თეთრონი მარი.
მუცლიდან გარეთ,
გარედან შინ,
რწევა აკვანში, რწევა აკვანში,
რწევა აკვანში.
გეყოლათ ბავშვი,
ცოლი კი შალში
გახვეული,
დაღლილი გიცდის,
სხვა ქალი გიწვდის
გაშლილ მკლავებს
და შენ ღალატობ.
მერე მთელი ღამე
ცოლთან კამათობ
ქალის არომატს
სუნამოს თმაში.
სული უბერე
ლოგინზე ჩამქრალ
ჭიაკოკონას
და პაწაწინა გაჩნდა
გოგონა,
სახელად ქეთი,
ყველაზე დიდი
სიხარული,
ყველაზე მეტი.
შენი ცხოვრება
ტრიალებდა
ბორბალი დროგის.
დრო კი…ოთახში
შვილიშვილი დარბოდა
ცელქი.
შენ თითქოს ქერქი
გაგიმაგრდა,
ითვლი ჭაღარებს,
კვირტი გახარებს
მოხუც ბაბუას,
ჭადარის კვირტი.
ქარს დაუკვირდი
-მოგონებას,
ფოთლებს გაგაცვენს,
საფლავს ჩაგაწვენს
და ყვავილების დაგადგამს
გვირგვინს.
სიჩუმე ირგვლივ…
მუცლიდან გარეთ,
გარედან შინ.
რწევა აკვანში,
რწევა აკვანში, რწევა აკვანში
****
sos დეპეშა
მედგარ ტომს,
ჯეიმს ჯოისს,
ედგარ პოს,
უილიამ ფოლკნერს,
დანიელ დეფოს,
ვამცნობ რომ,
მოკლეს სტრიქონი , ძმებო.
ბეთჰოვენს,მოცარტს,
ბახსა და ვივიალდს,
ვამცნობ, რომ
ბგერებს მუსიკა სტკივათ.
სალვადორ დალის
ვან გოგს და მონეს,
ვამცნობ,რომ ფერმა
დაკარგა ღონე.
უშველეთ მსოფლიოს
უმაღლეს პოეტებს:
პუშკინს და ბაირონს,
ბოდლერს და გოეთეს!
****
შენსავით კაბას ვერავინ იხდენს:
მოგავხარ ნისლით ტანაშლილ ველებს,
სიზმარში გნახე და უნდა მიხვდე,
განვიცდი მე შენს ტუჩებს და ხელებს.
შენსავით ღიმილს ვერავინ ბედავს
თამამად, უფრო ბავშვური გზნებით,
შემშურდა ღამის, შიშველს რომ გხედავს –
ტალღოვან თმით და დაღლილი მხრებით.
შენსავით მხოლოდ გრიგალი დაქრის,
ფოთლებთან ტანგოს ცეკვავს და ვერ ვცნობ,
მე მიყვარს შენი ცრემლები შაქრით,
სუნამო ყელი და თხელი თეძო.
შენსავით კოცნას ახერხებს ტალღა,
ნაპირს რომ ლოშნის ველურად ქარში,
ვიგრძენი სუნთქვით მე შენი დაღლა
და თითქოს სულმა ითოვა ტანში.
შენსავით ხატზე ვილოცე გუშინ,
სიზმარში წარმართ ღმერთებს შემწირეს,
ჩემი ადგილი ჩემსავე გულში
არ მაქვს და შენშიც უნდა შემცირდეს.
შენსავით კაბას ვერავინ იხდენს,
მოგავხარ ნისლით ტანაშლილ ველებს,
სიზმარში გნახე და უნდა მიხვდე,
განვიცდი მე შენს ტუჩებს და ხელებს..
****
მკვლელი
მოგკლავდი…
მაგრამ…
არა შენი სიკვდილით,
შენს სილამაზეს მოვკლავდი ჩემში
და მერე ყველაზე დახინჯებული გულით
თავიდან შეგიყვარებდი.
მეტკინე…
როგორც მოტეხილი მკლავი,
თავი რომელიღაც ფრინველი მეგონა
და შენი უმიზეზოდ მტირალი თვალების
ფანჯრიდან გადმომხტარმა მოვიტეხე.
იმდენად მარტო ვარ,
ნივთებსაც კი აღარ ვჭირდები,
არა თუ ადამიანებს და ყველაფერი
ხელიდან მივარდება:
კალამი და შენი სუნი,
იები და შენი გაბუტვა.
ვის?!
ვის გავარდნია ხელიდან
ყველაზე მართალი ღიმილი.
ყველაზე გულწრფელი და ბავშვური?
მე გამივარდა.
არა!
ალბათ ძალით დავანარცხე მიწას
და ნამსხვრევებად ვაქციე
შენი ბროლის ტუჩები,
რომ არავის შეემჩნია რა ვნებით
მიყვარდა მათი კოცნა.
მოგკლავდი…მაგრამ…
არა სიკვდილით.
სიცოცხლით მოგკლავდი,
სიცილით მოგკლავდი და მერე
შენს სულთან ერთად ვიცეკვებდი
ღამის ქუჩებში სევდიან ტანგოს
სიახლოვის მკვლელი
და შენთან ერთად დავშორდებოდი
ცაზე შეყვარებულ დედამიწას.
-მომკლავდი?
-ალბათ.
****
ლექსი არაფერის დიდებით
ფიქრს მინდა გავექცე არაფრის დიდებით
და ყველა მოვლენა მეჩვენოს სულერთი
ხმაური მიყვარდეს? არაფერისდიდებით
სიჩუმემე დამღალოს? ხომ არ გასულელედი?!
მე დამღლის მუდმივი გრძნობების გამოცდა,
განწყობა – ფერი რომ არასდროს ეცვლება,
ტანჯვა, თუ შემთხვევით, რაიმე წამომცდა
და დილა, რომლისაც რატომღაც შემრცხვება.
მე დამღლის ვიღაცა მუდმივი ხალისით,
სიცილით, რომელსაც ფინალი არ უჩანს,
ყვავილთა ქორწილის აკრძალვა მაისით,
ამ ლექსში რითმისთვის ნათქვამი ალუჩა
მე დამღლის სამოსის მოდური შერჩევა,
სარკე-არსებობის პირადი პასპორტი,
ჩემს მარტოობაში ვიღაცის შემჩნევა
და ის, რომ გავხდი და წელშიაც გავსწორდი,
მე დამღლის თამაში ,პატარა სცენაზე,
ბავშვურად მე თვითონ ცარცით, რომ მოვხაზე,
სათქმელი ტკივილით მომდგარი ენაზე,
ტუჩებით გათხვრილი ამბორი ლოყაზე.
მე შემშლის : ბოდლერიi, ლორკა და ედგარ პო,
ბახზე და მოცარტზე ლექსების კონცერტი,
მთვარეს გვირგვინივით ატმების ეგდა რტო
და ახლა სიგარეტს ქალის თითს მოვწევდი .
ალბათ მოგეწონებათ
