ხარაკირი, იგივე სეპიკუ მუცლის გამოფატვრას ნიშნავს. ასეთ თვითმკველობის ხერხს იაპონელი სამურაები მიმართავდნენ ხოლმე, რომელსაც რიტუალური მნიშვნელობა ჰქონდა. ასეთი ქცევის მიზეზი შეიძლებოდა ყოფილიყო სამურაის უღირსი საქციელი, დანაშაულის ჩადენა ან ბატონის სიკვდილი. ასე ისინი თავს იკლავდნენ ცოდვვისგან გაწმენდის მიზნით და არა ამ სამყაროდან თავის დაღწევის გამო.
სეპუკუ პრივილეგიაც კი იყო სამურაებისთვის, რადგან შეეძლოთ სულის სიძლიერე გამოეჩინათ, დაემტკიცებინათ ერთგულება და პროტესტიც კი გამოეცხადებინათ სიკვდილისთვის !
ამის გარდაც მუცლის ღრუში არსებული სასიცოცხლო ძალები არის შუალედური მთელი სხეულისთვის. გამაწონასწორებელი და ჰარმონიული არსის მატარებელი. ამიტომ სამურაი ამას ასრულებდა რაც შეიძლება სასტიკად, ცივსისხლიანად და ნებისყოფიანად ! სიცოცხლის ასეთ დასასრულს ანიჭებდნენ ყველაზე ამაღლებულ მნიშვნელობას.
სეპუკუ არის თავისუფლების სიმბოლო, სიკვდილის არად ჩაგდება და ძლიერი სულის დასტური.
ხარაკირის შესრულების მეთოდი სამურაის ამტანობაზე იყო დამოკიდებული. მათ ისე ღრმად უნდა გამოეფატრათ მუცელი, რომ მისი მთელი შიგნეულობა გამოჩენილიყო. ამისათვის იჭრებოდა ჰორიზონტალური და ვერტიკალური ჭრილი X-ის ფორმაზე.
ამ რიტუალის ჩატარება სპეციალური ხანჯლით ხდებოდა, რომელსაც კუსუნგობუ ერქვა და ოჯახის რელიქვია წარმოადგენდა.
სეპუკუ სრულდებოდა წელსზემოთშიშველ, მჯდომარე მდგომარეობაში. წაქცევა სამურაისთვის დიდ სირცხვის წარმოადგენდა, ამიტომ ხშირად თავის ახლობელ ადამიანს დამხმარეთ იყვანდნენ, რომელსაც სიკვდილისწინა აღსარებასაც აბარებდნენ ხოლმე.
ხარაკირი ქალებში
მსგავს რიტუალს, რომელსაც ქალები ასრულებდნენ, ”ჯიგაკი” ერქვა, რაც არა მუცლის გამოფატვრაში, არამედ ყელზე არტერიის გადაჭრაში გამოიხატებოდა. ასე სიცოცხლეს სამურასი ცოლი ან ქალიშვილები იმ შემთხვევაში ასრულებდნენ როცა ოჯახის უფროსი ხარაკირას ჩაიტარებდა, მოკლავდნენ არ ომის დროს მარტო დარჩენილებს, გაუპატიურების და შერცხვენის საფრთხე ემუქრებოდათ. (ან მხრიდან ქმრისთვის მიცემული სიტყვის დარღვევაც!)
ჯიგაკის (ხარაკირის ბიჭებს) შესრულებას, მათ ბავშვობიდან ასწავლიდნენ (ალბათ არტერიის მოძებნას) და ხანდახან სწავლება ფატალურადაც სრულდებოდა…
იმისათვის რომ ტკივილებს სხეული არ დაეღრიცა და მჯდომარე პოზაში დარჩენილიყო, ქალები ფეხებს იკრავდნენ. ყელის გამოჭრა კი პატარა ხანჯლით სრულდებოდა, ტანტოთი ან კაიკენით.
პ.ს ვისაც უფრო დეტალურად აინტერესებს ეს თემა და მისი მიზეზები, ვურჩევ წაიკითხოს იუკიო მისიმას მოთხრობა ”პატრიოტიზმი”. სხვათაშორის თვითონ ავტორმაც ხარაკირით დაასრულა სიცოცხლე..
