ერთგულება ალბათ ყველაზე კარგი თვისებაა,რომელსაც ადამიანი ან ფლობს,ან არა.
რაზეა ამ თვისების ქონ ოჯახზე ,აღზრდაზე,გარემოზე თუ სხვა ეს კიდევ სხვა თემაა,თუმცა ბედნიერია ადამიანი ვისაც ერთგული მეგობარი,მესაიდუმლე ჰყავს.
ერთგულება ბევრ სიტუაციასა თუ საქციელში შეიძლება გამოიხატოს.
ალბათ ყველას გაგვიგია სიტყვები,რომლებსაც ახალდაქორწინებულები ერთმანეთს შეჰფიცავენ ხოლმე”ერთად ვიქნებით ჭირსა,თუ ლხინშიო”.
ამ ფრაზის გაგონებაზე,მაშინვე მიცნდებოდა აზრი რომ ლხინში ადამიანის გვერდით ყოფნას რა უნდა მთავრია ჭირში ედგე გვერდით-თქო.
თუმცა ალბათ ძალიან ჭკვიანი უნდა ყოფილიყო ის ადამიანი,ვინც ეს სიტყვები პირველად წარმოთქვა.მთელი აზრი კი იმაშია,რომ ლხინის დროს ადამიანის გვერდით დგომა ისეთივე რთულია ,როგორც ჭირში.
ლხინში უნდა გაიზიარო მისი სიხარული,უნდა გესმოდეს,შეიცნო იგი.შეხედო მისი თვალებით სამყაროს,ამ დროს თითქოს საკუთარი თავი გავიწყდება და ხდები მისი მეორე “მე”.
ლხინის დროს კი შეიძლება მეგობარს სულ არ ახსოვდე,ჩაფლული იყოს თავის ბედნიერებაში.შენს შენიშვნებსა თუ კრიტიკას ირონიით და წყენით შეხედოს,მიგიღოს მისთვის ცუდისმყოფელად,მაგრამ უნდა ეცადო დაანახო ყველაფერი ისე,რომ არც ბედნიერების საბაბი არ მოუსპო და არც რეალობას არ ააცდინო ძალიან.
მოკლედ,ფაქტია,რომ ერთგულება ძნელად საზიდი ჯვარია,და ბედნიერია ის ვისაც შეუძლია ღირსეულად ატაროს ეს ჯვარი
წყარო : http://siyvarulzesheyvarebuli.wordpress.com
